‍

November og desember har ført med seg frost og snø som kjem og går. Hagen ligg i vinterdvale etter ein sesong der den fekk lite merksemd. Me spadde opp gamle stauder frå bedda foran huset for at byggeavfall og anna som vart transportert ut av vindauger og dører ikkje skulle ta knekken på dei. Me laga eit ventebed borte ved Leifenhuset og håpar staudene klarar seg og kan flyttast tilbake til våren. Elles vart hagen kraftig nedprioritert. Ugras fekk vekse fritt og plenen vart stadig klypt i siste liten.

‍

‍

Åkeren var på si side i full drift i sommar men det var eine og aleine takka vere mor mi, som er gartnarmentoren min. Medan me jobba mest innomhus, sørga ho for at alt kom i jorda til rett tid, vatna, gjødsla, hausta og laga eit ukjend tal middagar til oss, når tida vår ikkje heilt strakk til. No er det kun grønkål, svartkål og purre som kan haustast, men det er stas å framleis ha mat i åkeren. Grønkålen mister litt av den bitre smaken når den vert utsett for frost, og smakar enda betre.

‍

‍

Det fine med ein hage, er at du alltid får ein ny sjans om du eit år har latt den gå for lut og kaldt vatn. Våren byr på blanke ark og nye kort på hand. I vinter skal eg ta fram skisseblokka og teikne opp hagen, lage oversikt over kva som veks, fundere på om noko bør flyttast, om me skal endre litt på nokre bed og kva me skal tilføre. Å ha ein hage er eit evighetsprosjekt og det er berre fint. Medan renoveringsprosjektet i huset har gått i turbofart, skal hagen vere eit sakteprosjekt der me skal ta oss tid til å nyte og tenkje undervegs. Her skal det rett og slett gå i snegletempo.